Historia Przygoda Pasja... Odkrycia i poszukiwania

22 stycznia 1863 w Królestwie Polskim wybuchło Powstanie styczniowe.

Polskie powstanie narodowe przeciwko Imperium Rosyjskiemu, ogłoszone manifestem 22 stycznia 1863 wydanym w Warszawie przez Tymczasowy Rząd Narodowy, spowodowane narastającym rosyjskim terrorem wobec polskiego biernego oporu. Wybuchło 22 stycznia 1863 w Królestwie Polskim i 1 lutego 1863 na Litwie, trwało do jesieni 1864. Zasięgiem objęło tylko ziemie zaboru rosyjskiego: Królestwo Polskie oraz ziemie zabrane.

Było największym polskim powstaniem narodowym, spotkało się z poparciem międzynarodowej opinii publicznej. Miało charakter wojny partyzanckiej, w której stoczono ok. 1200 bitew i potyczek. Mimo początkowych sukcesów zakończyło się klęską powstańców, z których kilkadziesiąt tysięcy zostało zabitych w walkach, blisko 1 tys. straconych, ok. 38 tys. skazanych na katorgę lub zesłanych na Syberię, a ok. 10 tys. wyemigrowało. Zdarzały się przypadki, że Rosjanie zabijali pojmanych powstańców, dobijali rannych, mordowali lekarzy spieszących im z pomocą, obdzierali do naga zabitych. Po bitwach Rosjanie palili miejscowości, które udzieliły schronienia powstańcom, dokonywali rzezi ludności cywilnej. Niszczono dobra kultury, np. spalono archiwum Ordynacji Zamojskiej w Zwierzyńcu. Wilno zostało spacyfikowane przez oddziały Murawjowa Wieszatiela, na Litwie zginęło 10 tys. szlachty polskiej na ogólną liczbę 40 tys., to jest co czwarty Polak.

Po upadku powstania Kraj i Litwa pogrążyły się w żałobie narodowej. W roku 1867 zniesiono autonomię Królestwa Polskiego, jego nazwę i budżet, w 1869 zlikwidowano Szkołę Główną Warszawską, w latach 1869–1870 setkom miast wspierających powstanie odebrano prawa miejskie doprowadzając je tym samym do upadku, w roku 1874 zniesiono urząd namiestnika, w 1886 zlikwidowano Bank Polski. Skasowano klasztory katolickie w Królestwie, skonfiskowano ok. 1600 majątków ziemskich i rozpoczęto intensywną rusyfikację ziem polskich. Po stłumieniu powstania znaczna część społeczeństwa Królestwa i Litwy uznała dalszą walkę zbrojną z zaborcą rosyjskim za bezcelową i zwróciła się ku pracy organicznej.

http://pl.wikipedia.org/wiki/Powstanie_styczniowe

_________________
W ogóle, bracie, jeżeli nie masz na utrzymaniu rodziny, nie grozi ci głód, nie jesteś Tutsi ani Hutu i te sprawy, to wystarczy, że odpowiesz sobie na jedno zajebiście, ale to zajebiście, ważne pytanie: co lubię w życiu robić. A potem zacznij to robić.

Gloria victis!

_________________
Nic tak nie cieszy, jak seria z pepeszy

No właśnie 152 rocznica powstania a w mediach jakby cisza zapadła . Cześć i chwała bohaterom

Niektórzy z dowódców Powstania Styczniowego

Matwiej Bezkiszkin – były kapitan rosyjskiej straży granicznej. W wojsku powstańczym uczył musztry i sztuki wojennej. Dowódca oddziału powstańczego. Walczył na terenie powiatu opoczyńskiego. 27 kwietnia 1864 roku wpadł w ręce Rosjan. W czasie przesłuchania uderzył w warz oficera śledczego. Skazany na śmierć został powieszony 17 maja 1864 roku w Radomiu.

Jan Birtus – Protestant urodzony w Holosku niedaleko Lwowa. Kapitan armii austriackiej. W grudniu 1863 roku dowodził konnym oddziałem 64. żandarmów narodowych. 4 grudnia 1864 roku stoczył walkę między Jeżewem a Kołniszewem. Raniony dostał się do niewoli, gdzie z rozkazu ppłk. Aleksandra Bremzena (naczelnika wojennego Łodzi) dostał wyrok śmierci. Stracony 20 grudnia 1863 roku w Łodzi

Adam Bitis - urodzony w 1836 w Białozoryszkach w powiecie szawelskim. Chłop litewski, bardzo popularny na Żmudzi. Utworzył oddział złożony z 70 powstańców, którym ciagle niepokoił Rosjan. Po powstaniu styczniowym wyemigrował do Francji, gdzie zmarł w 1884 roku.

Polikarp Bugielski – urodzony w 1830 roku. Inspektor policji z Suwałk. Brał udział w bitwach pod Balinką, Kadyszem, Gruszkami, Kozim-rynkiem, Burzynem, Radziłowem. Po wybuchu powstania zebrał oddział 50 ludzi i przybył z nimi do oddziału Wincentego Kamieńskiego, po kilku utarczkach w jakich brał udział, przeszedł pod dowództwo Suzina, po bitwie pod Stawiszkami przyłączył się do oddziału Brandta. Ranny w potyczce pod Wizną. Brał udział w ataku na komorę celną – Wincenta 19 września 1863 roku. W listopadzie 1863 roku musiał uciekać do Prus Wschodnich. Po upadku powstania nie złożył broni. W kwietniu 1864 r. wchodzi do Królestwa Polskiego z oddziałem 40 strzelców. W potyczce pod Gontarzami i Kuziami w Augustowskim jego oddział doznał silnych strat. Schwytany pod wsią Grabowo w okręgu Biebrzański został rozstrzelany 14 maja 1864 r. w Sczuczynie.

Kazimierz Błaszczyński – urodzony w 1831 roku, kapitan artylerii rosyjskiej. Po wybuchu powstania awansowany na naczelnika wojskowego województwa płockiego, gdzie organizował wojsko powstańcze. W marcu 1863 roku sformował w województwie sandomierskim oddział kawalerii, z którym stoczył wiele bitew. Wsławił się bitwą pod Wodzisławiem, gdzie 6 Maja 1863 roku na czele 250 ułanów przegnał Rosjan z miasta. W potyczce pod wsią Górą między Działoszycami a Pińczowem 18 Czerwca 1863 r. odniósł 16 ran, w tym dwie w klatke piersiową. Zmarł 19 czerwca 1863 roku we wsi Lubczy, pochowany w Nawarzycach.

Ludwik Caroli – urodzony w 1836 roku w Bergamo. Żołnierz Garibaldiego, w powstaniu styczniowym adiutant płk. F. Nullo. wzięty do niewoli 5 maja 1863 r. w bitwie pod Krzykawką koło Olkusza. 1 lipca 1863 roku został uwięziony w Cytadeli Warszawskiej. Sąd wojenny skazał go na karę śmierci. Wyrok zamieniono na katorgę w kopalni Kadai pod Nerczyńskiem na 12 lat. Prześladowany przez generała Szyłowa zmarł z wycieńczenia 7 czerwca 1865 r.

Edward Chądzyński – dowódca powstańczego oddziału. Po bitwie pod Słominem dostał się do rosyjskiej niewoli, z której uciekł i sformował własny oddział w województwie augustowskim. Zginął 7 lipca 1863 roku w bitwie pod Brzezińcami.

Władysław Cichorski, pseudonim „Zameczek” – urodzony w Kaliszu w 1822 roku, członek organizacji „czerwonych”. Syn radcy stanu i senatora Wincentego Cichorskiego. Zawodowo zajmował się geometrią. Zaskoczony przedwczesnym terminem wybuchu powstania tak skomentował to wydarzenie: …powstanie z bronią białą, to jest z gołymi rękami, bez żadnego planu, funduszów, i bez dostatecznej organizacji w całym kraju, zdawało mi się nierozsądkiem i pewnikiem nie udania się”. W pierwszych dniach powstania operował pomiędzy Surażem a Bielskiem Podlaskim, gromadził wokół siebie coraz większe siły powstańcze. Jego 200 – osobowy oddział szybko wzrósł do około 800 osób. 22 stycznia 1863 roku, czyli już pierwszego dnia powstania zdobył Suraż pod Łopami. 23 stycznia na czele 50 ludzi wkroczył do Ostrowii Mazowieckiej. 30 stycznia wyparł z majątku Rudka pół sotni Kozaków. Awansowany na pułkownika wkroczył do Tykocina i Ciechanowca, gdzie mając pod komenda już około 3000 ludzi, w tym 900 konnych udał się do Siemiatycz. 6 i 7 lutego, pomiędzy Siemiatyczami a majątkiem Czartajewem doszło do bitwy oddziałów Cichorskiego z wojskiem gen. Maniukina, zakończonej klęską powstańców. Cichorski wraz z 700 ludźmi wycofał się do Puszczy Białej. Stamtąd robił częste wypady na posterunki rosyjskie. W marcu podporządkował swój oddział Zygmuntowi Padlewskiemu, z którym walczył przeciw Rosjanom na Kurpiach. Po powstaniu wyemigrował do Francji. Później osiadł w Galicji, zmarł w 1876 roku.

Stefan Cielecki pseudonim „Orlik” – urodzony w 1831 roku. W pierwszych tygodniach powstania styczniowego zorganizował oddział w Mławskiem. Po rozbiciu oddziału w bitwie pod Rydzewem sformował nową partię i oddał ją pod komendę majorowi Leneizo. Wsławił się wielką odwagą w bitwie pod Gołyminem. Cięzko ranny w bitwie pod Osówką 14 października 1863 roku dostał się do niewoli. Więziony w Modlinie został skazany na karę śmierci, którą wykonano 14 listopada 1863 roku w Przasnyszu.

Kajetan Cieszkowski pseudonim „Ćwiek” – urodzony w 1826 w Seroczynie. Działał głównie na Lubelszczeźnie i Podlasiu. Stworzył oddział powstańczy popularnie nazywany „ćwiekami”. We wrześniu 1863 roku Cieszkowski dołączył do oddziału Marcina „Lelewela” Borelowskiego. Uczestniczył w bitwie pod Panasówka. Po upadku powstania wyemigrował do Francji. Zmarł w 1877 roku. Został pochowany na Cmentarzu Rakowickim w Krakowie.

Teodor Cieszkowski – radykalny działacz niepodległościowy urodzony w 1833 roku w Ochnówce w powiecie włodzimierskim na Wołyniu. Studiował medycynę na uniwersytecie kijowskim, z którego został relegowany za działalność konspiracyjną. W 1861 roku wstąpił do polskiej szkoły wojskowej w Cuneo we Włoszech, która dowodził Ludwik Mierosławski. Po wybuchu powstania styczniowego wstapił do oddziału Apolinarego Kurowskiego w Ojcowie. Miał opinię brawurowego dowódcy o przeciętnych zdolnościach wojskowych. 7 lutego 1863 wraz z innymi oddziałami brał udział w bitwie o Sosnowiec. Za męstwo został awansowany na podpułkownika. Ranny dochodził do sił w majątku potockich w Krzeszowicach. 26 lutego stoczył walkę pod Pankami a 1 marca rozbił oddział Rosjan pod Mrzygłodem. Pod Pieskową Skałą przyłączył się do oddziału gen. Mariana Langiewicza, który wyznaczył mu zadanie sformowania partii w okolicach Piotrkowa. 14 marca wszedł do Radomska, gdzie rozbroił 8 piechurów, skonfiskował 6000 tys. rubli i kilka koni. 27 marca 1863 roku przebywając we dworze Ludwika Niemojowskiego w Radoszewicach z oddziałem około 500 ludzi, został zaatakowany przez rosyjską grupę pościgową, złożoną z dwóch rot piechoty i sotni kozaków. Powstańcom udało się uciec, jednak 10 kwietnia pod Broszęcinem doszło do walki, w czasie której Cieszkowski został postrzelony w pierś. Wyniesiony z pola walki został dobity w dworze w Leśniakach Chabielskich przez oficera rosyjskiego z garnizonu wieluńskiego kpt. Rafałowicza.

Dionizy Czachowski - urodzony 6 kwietnia 1810 w Niedabylu pułkownik, naczelnik wojenny województwa sandomierskiego w powstaniu styczniowym. Brał udział w manifestacjach patriotycznych w Warszawie przed wybuchem powstania styczniowego. Przewidując wybuch powstania zakupił w 1862 roku znaczna ilość koni od władz rosyjskich. Po wybuchu powstania oddał się pod rozkazy Prędowskiego, który organizował oddział w okolicach Świętego Krzyża. Gen. Marian Langiewicz mianował go na szefa sztabu i dowódcę trzeciego batalionu. W bitwie pod Małogoszczem 24 lutego 1863 roku batalion Czachowskiego wsławił się doskonała osłoną odwrotu ge. Langiewicza. Czachowski walczył również pod Pieskową Skałą, Chrobrzem i Grochowiskami.

Powstańczy Rząd Narodowy mianował go naczelnikiem wojennym województwa sandomierskiego. W sandomierskim stoczył zwycieskie bitwy pod Stefankowem, pod Borią, Jeziorkiem i Klewcowem. Pobity pod pod Ratajami (11 VI) rozpuścił oddział i przeszedł do Krakowa, gdzie zamieszkał w kolegium Pijarów. Na pole walki powrócił w październiku, lecz jego oddział złozony z około 650 ludzi został rozbity w podwójnej bitwie pod Rybnicą i Jurkowicami 20 – 21 października, sam Czachowski poległ 6 listopada pod Wierzchowiskami.

Leon Czechowski – urodzony 7 kwietnia 1797 r. w Myślatyczach w zaborze austriackim. Porucznik w pułku Grenadierów Gwardii Królestwa Polskiego. Instruktor 24 korpusu litewskiego w Grodnie. Brał udział w powstaniu listopadowym. Za udział w bitwie pod Olszynka Grochowską został odznaczony Orderem Virtuti Militari

Na polecenie gen. Józefa Wysockiego organizował w 1863 r. wyprawę galicyjską do Królestwa Polskiego. W lasach pod Cieszanowem zebrał około 600 osobowy oddział ochotników. W niedzielę 15 marca Czechowski ze swoim oddziałem przekroczył granice zaborów. Jego oddział szedł od Tarnogrodzia przez Króle, Księżpol, Biszczę, Naklik i Potok Górny. Pierwsza bitwa oddziału Czechowskiego odbyła się pod Potokiem 20 marca około godziny ósmej rano. Czechowski stracił dwóch powstańców, pięciu zostało rannych.

Kolejna bitwa miała miejsce w pobliżu wsi Suszka. Rannych zostało trzech powstańców. Bitwa w okolicach Lasu Ciosmańskiego przyniosła większe straty. Poległo ponad 20 powstańców a wielu innych zmarło w skutek odniesionych ran. Czechowski zarządził odwrót w kierunku granicy austriackiej i rozbrojenie. Czechowski ukrywał się lecz został aresztowany w okolicach Jarosławia został osadzony w więzieniu w Przemyślu. Więzienie opuścił w 1866 r. Po wyjściu na wolność zamieszkał w Jarosławiu gdzie zmarł 6 czerwca 1888 roku.

Henryk Dmochowski ( Henry D. Saunders, Henry D. Sanders) – urodzony 26 października 1810 roku. Artysta rzeźbiarz. Absolwent przyrodoznawstwa na Uniwersytecie wileńskim. Uczestnik powstania listopadowego. Po ogłoszeniu w 1861 roku amnestii po śmierci cara Mikołaja I, wrócił w 1861 roku do Wilna. Po wybuchu powstania styczniowego został naczelnikiem powiatu dziśnieńskiego i uformował partię powstańczą. Zginął 26 maja 1863 roku roku, niedaleko wsi Porzecze w rejonie borysowskim na Białorusi.

Makary Drohomirecki – urodzony w 1840 roku, ukraiński kniaź. Absolwent uniwersytetu w Kijowie i Instytutu Agronomicznego w Marymoncie. Uczestniczył czynnie w życiu politycznym Warszawy. W 1860 roku przeniósł się do Paryża, gdzie uczęszczał na wykłady gen.Ludwika Mierosławskiego o tematyce wojskowej. We Francji sformował 25. osobowy odział powstańczy, złożony ze studentów. W końcu stycznia 1863 r. oddział Drohomireckiego przekroczył granicę Królestwa Polskiego niedaleko Wielunia. W okolicach lasów lipieńskich koło Złoczewa 16 lutego 1863 roku oddział został zaatakowany przez 3 roty piechoty i 40 kozaków z sieradzkiego garnizonu. Okazało się, że miejsce postoju oddziału zdradził Rosjanom chłop Aleksander Rumowicz, którego wkrótce powiesił powstańczy oddział żandarmerii narodowej. Makary Drohomirecki poległ w walce wraz z ośmioma powstańcami.

Juliusz Wilhelm Dzianott - urodzony 6 kwietnia 1842 w Warszawie. Potomek włoskiej rodziny kupieckiej Gianotti de Castellani. Dowodząc 30-osobowym oddziałem jazdy zajął skład soli w Szczekocinach. Póxniej przyłączył się do oddziału Bogdana Bończy, z ktorym uczestniczył w bitwie pod Górami 18 czerwca 1863. Bończa w tej bitwie zginął. Nastepnie przyłączył się do oddziałów Oxińskiego i Litticha. Dowodził jazdą w przegranej bitwie pod Przedborzem 27 czerwca 1863roku. Po klęsce Oxińskiego pod Skotnikami 29 czerwca 1863 roku zbiegł za granicę. W 1865 roku powrócił do Królestwa Polskiego i dobrowolnie oddał się w ręce władz rosyjskich. Otrzymał wyrok 10 lat ciężkich robót na Syberii, złagodzony następnie przez gubernatora Berga na osiedlenie na Syberii. Jego dalsze losy są nieznane.

Bogusław Ejtminowicz - urodzony w 1830 roku. Litwin, kapitan garnizonu rosyjskiego w Białymstoku. Należał do tajnej grupy Polaków oficerów w armii carskiej. Major armii powstańczej. Po bitwie pod Siemiatyczami nie przyjął awansu i zdezerterował do oddziału powstańczego organizowanego przez jego brata, Juliana. Brał udział w wielu bitwach W listopadzie 1863 roku podporządkował się Karolowi Krysińskiemu. Po przegranej bitwie pod Ossową 31 grudnia 1863 roku, Ejtminowiczowi odszedł w kierunku na Radzynia Podlaskiego. Zaskoczony pod Uścimowem nagłym atakiem rosyjskich dragonów, osobiście osłaniał odwrót swojej piechoty. Według jednej wersji zginął, wedle innej popełnił samobójstwo.

Émile Faucheux – urodzony 1839 roku. Syn fabrykanta wełny z Algieru, żołnierz armii francuskiej. Kapitan w powstaniu styczniowym. W marcu 1863 rokuprzybył do Poznania. Brał udział w formowaniu oddziałów powstańczych w zaborze pruskim. Jako dowódca jednej z partii powstańczych w kwietniu wkroczył do Królestwa Polskiego. Wziął udział w walkach w Mazowieckiem i Kaliskiem. 29 kwietnia 1863 roku został ciężko ranny w bitwie pod Pyzdrami. Zmarł po 1864 roku.

Leon Frankowski - urodzony 25 marca 1843 w Liwkach Szlacheckich na Podlasiu. Ziemianin. Od 1857 uczęszczał do Instytutu Szlacheckiego w Warszawie. W 1860 przeniósł się do gimnazjum realnego. Pod wpływem braci Jana i Stanisława przyłączył się do organizacji spiskowych. Brał udział w manifestacji patriotycznej na pogrzebie wdowy po generale Sowińskim. Był zwolennikiem generała Ludwika Mierosławskiego. Z ramienia Komitetu Centralnego Narodowego jesienią 1862 roku został komisarzem lubelskim.

Na początku stycznia 1863 roku zorganizował oddział złożony ze studentów Instytutu Politechnicznego w Puławach. Oddział stoczył zwycięską potyczkę pod Kurowem, zdobywając furgon pocztowy z dużą ilością pieniędzy. 8 lutego w czasie ucieczki przed oddziałem rosyjskim powstańcy zostali rozbici w potyczce pod Słupczą koło Sandomierza. Ranny Frankowski schronił się w Sandomierzu, gdzie został ujęty i postawiony przed sądem wojskowym. Nie zgodził się na współpracę z Rosjanami. Mimo starań rodziny otrzymał wyrok śmierci i został powieszony.

Karol Frycze (Fritsch, Fritsche) - urodzony 1830 roku w w Warszawie, podpułkownik w powstaniu styczniowym. Po ukończeniu szkoły średniej, wyjechał do Francji, gdzie zdobył tytuł inżyniera. Pracował przy budowie Kolei Warszawsko-Petersburskiej. Działał w konspiracji niepodległościowej. Brał udział w przygotowaniach powstańczych. Walczył w oddziale Władysława Cichorskiego-„Zameczka” i Zygmunta Padlewskiego. Dowodził oddziałem rezerwowym w bitwie pod Myszyńcem. Później przeszedł do oddziału Ignacego Mystkowskiego. Brał udział w bitwach pod Stokiem, Kietlanką i Łączką. W ostatniej bitwie na czele odrębnego oddziału kosynierów opierał się przeważającej sile wroga. Ciężko ranny w brzuch, zmarł 24 maja 1863 roku w Porębie.

Paweł Ganier d`Aubin - francuski oficer 23. Pułku Piechoty. Do Królestwa Polskiego przybył wraz z grupą ochotników francuskich. Jako dowódca oddziału kosynierów służył przy boku Edmunda Taczanowskiego. Odznaczył się w obu bitwach pod Pyzdrami, walczył w bitwie pod Rudą Wieczyńską. Zginął w bitwie pod Wolą Cyrusową 4 listopada 1863 roku.

Mikołaj Galoff – urodzony 1824 rok, ziemianin. Pułkownik armii rosyjskiej. Członek rewolucyjnych organizacji spiskowych w guberni witebskiej w latach 1861-1865. Dowodził powstańczym oddziałem jazdy, brał udział w bitwie nad Berezyną. Po powstaniu udał się na emigrację. Pochowany na Cmentarzu Rakowickim w Krakowie.

Józef Grekowicz pseudonim „Gronostajski” – urodzony 13 lipca 1834 w Michalewie koło Mińska. Absolwent Akademii Wojskowej w Petersburgu. Brał udział w spisku w wojsku carskim, przygotowywał powstanie styczniowe. 18 stycznia 1863 roku Rząd Narodowy nadał mu stopień pułkownika. W nocy z 23 na 24 stycznia na czele oddziału uderzył zaatakował załogę rosyjską w Radomsku. Później połączył się z Apolinarym Kurowskim. 17 lutego brał udział w bitwie pod Miechowem. Ranny uszedł do Krakowa. Będąc naczelnikiem sił zbrojnych województwa krakowskiego organizował nowe formacje. 5 kwietnia 1863 roku wkroczył do Królestwa Polskiego z oddziałem liczącym 230 piechoty i 32 jazdy. 4 maja 1863 roku wziął udział w bitwie pod Igołomią, następnie 24 sierpnia i stoczył bitwę pod Fajsławicamiw w województwie lubelskiem. W Galicji organizował siły zbrojne obwodu sanockiego i samborskiego.

Po upadku powstania wyemigrował do Paryża, gdzie skończył studia inżynierskie. Nastepnie udał się do Turcji, gdzie pracował przy budowie kolei. W Turcji chciał wywołać powstanie górali kaukaskich na tyłach wojsk rosyjskich. Brał udział w próbach polsko-węgierskiej dywersji na Bałkanach.

W latach 1881-1882 budował kolej we francuskiej kolonii San Domingo, później pracował w kolejnictwie na Martynice, budował linię kolejową w Bułgarii. Od 1886 pełnił funkcję inżyniera kolejowego w Buczaczu. Zmarł 26 lipca 1912 roku. Został pochowany we Lwowie.

Faustyn Gryliński – urodzony w 1830 roku w Galicji. Był słuchaczem Polskiej Szkoły Wojskowej w Cueno we Włoszech, walczył pod rozkazami Giuseppe Garibaldiego. W powstaniu styczniowym walczył w stopniu majora. Na terenie województwa sandomierskiego sformował 400. osobowy oddział powstańczy. Skonfliktowany z Dionizym Czachowskim, nie chciał przejść pod jego rozkazy. Dopiero za trzecim razem Gryliński zgodził się przybyć na wyznaczony przez Czachowskiego punkt zborny do lasów iłżeckich. Jego oddział liczył 240 strzelców, 150 kosynierów i 60 konnych. Po bitwie pod Grabowcem 16 kwietnia 1863 r., odłączył się od Czachowskiego. 18 kwietnia 1863 roku słabo ubezpieczony obóz Grylińskiego pod Brodami został całkowicie rozbity przez rosyjski oddział mjra Klewcowa. 20 października 1863 r. brał udział w bitwie pod Oksą pod dowództwem Zygmunta Chmieleńskiego, gdzie został ranny i awansował na stopień pułkownika. Po upadku powstania wyemigrował do Francji. Zmarł w Egipcie w 1866 roku.

Michał Heydenreich pseudonim „Kruk” – urodził się 19 września 1831 w Warszawie. Był był synem spolonizowanego Niemca i Francuzki. Absolwent Akademii Sztabu Generalnego w Sankt Petersburgu. Członek Koła Oficerskiego założonego przez Zygmunta Sierakowskiego w Sankt Petersburgu. Po wybuchu powstania został mianowany naczelnikiem wojennym województw podlaskiego i lubelskiego. W bitwie pod Kaniwolą 24 lipca 1863 roku jego oddział poniósl duże straty. Zdołał jednak zebrać oddział i w bitwie pod Chruśliną 4 sierpnia 1863 roku odniósł zwycięstwo. 8 sierpnia w bitwie pod Żyrzynem pokonał rosyjski konwój poczty pieniężnej złożony z 550 żołnierzy i 2 dział. Zdobył przesyłkę pieniężną w wysokości 200 000 rubli. Po tym wydarzeniu Rząd Narodowy rozkazem dziennym nr 11 z 22 sierpnia 1863 mianował Heidenreicha na stopień generała. 24 sierpnia przegrał bitwę pod Fajsławicami. Stamtąd wycofał się do Galicji. W kolejnej bitwie 25 grudnia pod Kockiem poniósł kolejną klęskę. Wobec upadku powstania wyjechał do Francji, a potem do Wielkiej Brytanii. Brał udział w wojnie francusko-pruskiej 1870-1871. W 1872 wstapił do paryskiej loży wolnomularskiej. Później przeniósł się do Lwowa, gdzie prowadził warsztat rzemieślniczy. Zmarł 9 kwietnia 1886 roku. Spoczywa na Cmentarzu Łyczakowskim

- wykaz ważniejszych bitw Powstania Styczniowego :

bitwa pod Ciołkowem 22 stycznia 1863
bitwa pod Szydłowcem 22 stycznia 1863
bitwa pod Lubartowem 23 stycznia 1863
bitwa pod Węgrowem 03 lutego 1863
bitwa pod Rawą 04 lutego 1863
bitwa pod Siemiatyczami 06-07 lutego 1863
bitwa w Sosnowcu 06-07 lutego 1863
bitwa pod Słupczą 08 lutego 1863
bitwa pod Świętym Krzyżem 12 lutego
bitwa pod Miechowem 17 lutego 1863
bitwa pod Krzywosądzą 19 lutego 1863
bitwa pod Dobrą 24 lutego 1863
bitwa pod Małogoszczem 24 lutego 1863
bitwa pod Staszowem 17 lutego 1863
bitwa pod Nową Wsią 21 lutego 1863
bitwa pod Mrzygłodem 01 marca 1863
bitwa pod Pieskową Skałą 04 marca 1863
bitwa pod Skałą 05 marca 1863
bitwa pod Chrobrzem 17 marca 1863
bitwa pod Grochowiskami 18 marca 1863
bitwa pod Hutą Krzeszowską 21 marca 1863
bitwa pod Igołomią 21 marca 1863
bitwa pod Krasnobrodem 24 marca 1863
bitwa pod Praszką 11 kwietnia 1863
bitwa pod Budą Zaborowską 14 kwietnia 1863
bitwa pod Borowymi Młynami 16 kwietnia 1863
bitwa pod Brodami 16 kwietnia 1863
bitwa pod Brodami 18 kwietnia 1863
bitwa pod Ginietynami 21 kwietnia 1863
bitwa pod Wąsoszem 23 kwietnia 1863
bitwa pod Nową Wsią 26 kwietnia 1863
bitwa pod Pyzdrami 29 kwietnia 1863
bitwa pod Pobiednikiem Małym 04 maja 1863
bitwa pod Stokiem 04-05 maja 1863
bitwa pod Kobylanką 01-06 maja 1863
bitwa pod Krzykawką 05 maja 1863
bitwa pod Birżami 07-09 maja 1863
bitwa pod Ignacewem 08 maja 1863
bitwa pod Hutą Krzeszowską 11 maja 1863
bitwa pod Horkami 17-25 maja 1863
bitwa pod Salichą 26 maja 1863
bitwa pod Chruśliną 30 maja 1863
bitwa pod Nagoszewem 02-03 czerwca 1863
bitwa pod Ignacewem 09 czerwca 1863
bitwa pod Kleczewem 10 czerwca 1863
bitwa pod Lututowem 15 czerwca 1863
bitwa pod Górami 18 czerwca 1863
bitwa pod Komorowem 20 czerwca 1863
bitwa pod Świerżami 09 lipca 1863
bitwa pod Ossą 10 lipca 1863
bitwa pod Siemiatyczami 11 lipca 1863
bitwa pod Częstoborowicami 27 lipca 1863
bitwa pod Chruśliną 04 sierpnia 1863
bitwa pod Depułtyczami 05 sierpnia 1863
bitwa pod Żyrzynem 08 sierpnia 1863
bitwa pod Złoczewem 20 sierpnia 1863
bitwa pod Fajsławicami 24 sierpnia 1863
bitwa pod Sędziejowicami 25 sierpnia 1863
bitwa pod Panasówką 03 września 1863
bitwa pod Batorzem 06 września 1863
bitwa pod Małogoszczem 15 września 1863
bitwa pod Mełchowem 30 września 1863
bitwa pod Ostrowami (Mazówki) 03 października 1863
bitwa pod Oksą 20 października 1863
bitwa pod Rybnicą 20 października 1863
bitwa pod Jurkowicami 21 października 1863
bitwa pod Łążkiem 22 października 1863
bitwa pod Rossoszem 16 listopada 1863
bitwa pod Opatowem 24 listopada 1863
bitwa pod Brodami 02 grudnia 18633
bitwa pod Sprową 04 grudnia 1863
bitwa pod Mierzwinem 05 grudnia 1863
bitwa pod Hutą Szczeceńską 09 grudnia 1863
bitwa pod Janikiem 16 grudnia 1863
bitwa pod Iłżą 17 stycznia 1864
bitwa pod Opatowem 21 lutego 1864
bitwa pod Tarnogórą 22 kwietnia 1864
bitwa pod Zamościem 01 maja 1864
bitwa pod Lublinem 04 maja 1864
bitwa pod Sieradzem 18 czerwca 1864


Źródlo: http://www.wikipedia.org

_________________
Projekt 8813
Bunkerites of Poland
Złośliwość jest podstawą wszelkiej przyjaźni. Dowodzi inteligencji i zainteresowania drugą osobą

Na TVP Historia były tylko programy o powstaniu styczniowym.
Warto też dodać kilka słów o Kazimierzu Mielęckim
Urodził się w Karnie, w powiecie babimojskim w rodzinie Prota (kapitana wojsk napoleońskich, a majora z 1831 r.) i Wandy z Sokołowskich. Poślubił Salomeę z Pągowskich z Konińskiego i osiadł na stałe w Nowej Wsi koło Włocławka. Przyłączył się do powstania jako jeden z pierwszych ziemian. Był znanym i cenionym dowódcą powstańczym. 8 lutego 1863 objął dowództwo nad oddziałem powstańczym organizowanym przez majora Ulatowskiego i uderzył na Przedecz[1], zdobywając magazyny wojskowe z bronią i amunicją. 10 lutego stoczył bój z kolumną rosyjską majora Nelidowa pod Cieplinami, po którym wycofał się w lasy lubostowskie. 20 lutego poddawszy się pod rozkazy Ludwika Mierosławskiego[1] przeżył klęskę pod Krzywosądzą w dniu 19 lutego i uformował nowy oddział. Po aresztowaniu Zygmunta Padlewskiego Rząd Narodowy mianował Mielęckiego pułkownikiem i naczelnikiem sił zbrojnych woj. mazowieckiego. Wkroczył ponownie na początku marca z grupą ochotników na teren Królestwa Polskiego, a w połowie marca rozpoczął działania zaczepne w północno-zachodniej części powiatu konińskiego[1]. Przesunął się po kilku udanych utarczkach w lasy kazimierzowskie, a tam podporządkował sobie mniejsze oddziały Edmunda Calliera i W. Miśkiewicza. Stoczył 20 marca 1863 regularną bitwę z oddziałami pułkownika E. de Seyn Wittgerstein Berlebour zwaną pod Tartakiem, Olszakiem lub Pątnowem[2]. Z braku amunicji powstańcy zostali zmuszeni do odwrotu. Zostali zaatakowani i rozbici w okolicach Mikorzyna przez kolumnę majora Nielidowa. Ciężko ranny w czasie bitwy pod Mikorzynem koło Ślesina przewieziony został do Kuśnierza w Księstwie Poznańskim. Kierował w dalszym ciągu działalnością powstańczą pomimo choroby[2].

Zmarł w Mamliczu 9 lipca 1863 roku, a 13 lipca na jego pogrzebie w Łabiszynie[2] zgromadziło się ok. 10 tys. ludzi, aby przy palących się beczkach smoły oddać mu hołd.
Ignacewo i Nowa wieś są mi szczególnie bliskie z racji, że to moje rodzinne strony, wokolicy były jeszcze trzy małe potyczki o których mało kto słyszał.

_________________
Nic tak nie cieszy, jak seria z pepeszy

jeszcze jeden:
Ludwik Adam Mierosławski
ur. 17 stycznia 1814 w Nemours, zm. 22 listopada 1878 w Paryżu) – polski generał, pisarz i poeta, działacz polityczny i niepodległościowy, a także historyk wojskowości, brat Adama Piotra (1815-1851) – żeglarza i kapitana marynarki handlowej, syn płk. Adama Kaspra.
Urodził się w polsko-francuskiej rodzinie szlacheckiej. Ojcem Ludwika był płk. Adam Kasper Mierosławski (1785-1837) herbu Leszczyc[1] – adiutant gen. Davouta (który sam został ojcem chrzestnym Ludwika), matką – Francuzka Camilla Notté de Vaupleux (wnuczka angielskiego kapitana marynarki handlowej Stubbsa). W 1820 roku przywieziono go do Polski. Pobierał nauki w wojewódzkiej szkole pijarów w Łomży, a następnie w kaliskiej szkole kadetów. Ukończył ją w roku 1830, by w wieku 15 lat zostać podchorążym 5. Pułku Piechoty Liniowej.

Mierosławski, w stopniu porucznika, brał udział w powstaniu listopadowym walcząc w korpusie generała Samuela Różyckiego, z którym przedarł się do Galicji. Po klęsce powstania od 1833 roku przebywał na emigracji we Francji, gdzie zyskał sobie sławę wybitnego teoretyka wojskowości. Był jednym z przywódców Centralizacji Towarzystwa Demokratycznego Polskiego i członkiem Młodej Polski (starał się także, z polecenia Mazziniego, zorganizować Młodą Francję). W latach 1839-1840 prowadził wykłady z historii ludów słowiańskich we Francuskim Instytucie Historycznym w Paryżu.

Mierosławski był planowany na dowódcę powstania w 1846 roku, jednak zaraz po przybyciu, wskutek denuncjacji hrabiego Henryka Ponińskiego został ujęty przez pruską policję w Świniarach pod Poznaniem. Skazany na karę śmierci w procesie berlińskim, uniknął jej wykonania dzięki wybuchowi rewolucji berlińskiej. Po oswobodzeniu go wraz z Karolem Libeltem w marcu 1848 r. z berlińskiego więzienia Moabit ponownie przybył do Polski i został naczelnym wodzem armii polskiej zaboru pruskiego. Dowodził m.in. w zwycięskiej potyczce pod Miłosławiem i Sokołowem, oraz przegranym starciu pod Wrześnią. W powstaniu poznańskim 1848 roku, pod dowództwem Mierosławskiego walczyli Ludwik Oborski oraz Franciszek Nawrocki (Jakub Nawrot)[2] – twórca oddziału powstańczego w rejonie Baszkowa, Konarzewa i Krotoszyna. Po kapitulacji powstania poznańskiego Mierosławski ponownie dostał się do niewoli pruskiej, z której został uwolniony dzięki zabiegom swego szwagra, męża Ksawery Mierosławskiej – Wincentego Mazurkiewicza.

W grudniu 1848 roku przybył do Palermo i objął stanowisko szefa sztabu armii rewolucyjnego rządu sycylijskiego. Po upadku powstania w kwietniu 1849 roku wrócił do Paryża, ale już w czerwcu znalazł się w Karlsruhe, gdzie rząd Badenii i Palatynatu mianował go naczelnym wodzem rewolucyjnej armii. Po klęsce w bitwie z Prusakami pod Rastatt Mierosławski podał się do dymisji i powrócił do Paryża.



A tutaj guzik z próby lokalizacji Bitwy pod Nową Wsią. Szkoda, że carski 14 Ołoniecki Pułk Piechoty Jego Wysokości Piotra Króla Serbskiego

_________________
Nic tak nie cieszy, jak seria z pepeszy

Częściowy opis dowódców powstania styczniowego na ziemi Świętokrzyskiej

Józef Hauke Bosak herbu bosak, ur. 19 marca 1834 r. w Petersburgu. Józef Hauke zaczął edukację w carskim korpusie kadetów, następnie w korpusie paziów i zwieńczył ją ukończeniem Wyższej Akademii Wojskowej. W 1855 został oficerem ordynansowym cesarza Aleksandra 2. W 1859 przeniósł się do służby czynnej. Brał udział w walkach na Kaukazie, z niedobitkami wojsk Szamila, w których się dosłużył dwóch krzyży i złotej szabli za waleczność. W 1862 został awansowany na pułkownika. Manifestacje patriotyczne w 1861 i 1862 były dla niego wstrząsem. Podał się do dymisji, zamiast której dostał roczny urlop z armii carskiej. W styczniu 1863 kiedy wybuchło powstanie, ponownie złożył dymisję, tym razem przyjętą.
Był bliski współpracownikiem Romualda Traugutta i dowódcą tworzonego 2 korpusu, naczelnikiem oddziałów powstańczych województw krakowskiego i sandomierskiego oraz kaliskiego. Wprowadzał w życie dekrety uwłaszczeniowe, przez co pozyskiwał chłopów. Jego oddziały zwyciężyły w kilku potyczkach z rosjanami, lecz zostały rozbite w wyniku bitwy Opatowskiej 21 lutego 1864 roku.
Po powstaniu udał się na emigrację. Brał udział po stronie Francji, w wojnie francusko-pruskiej, w stopniu pułkownika, a następnie generała brygady. Zginął pod Dijon 21 stycznia 1871 roku.

Ludwik Zwierzdowski herbu Topór ur. 11 stycznia 1830 roku w Wilnie, kapitan armii rosyjskiej, pułkownik wojska powstańczego. Józef Hauke Bosak mianował go naczelnikiem województwa sandomierskiego i dowódcą dywizji krakowskiej 2 korpusu. W lutym 1864 roku Topór opracował plan zajęcia Opatowa. Bitwa stoczona 21 lutego 1864, zakończyła się porażką wojsk powstańczych. Zwierzdowski ranny w potyczce zdołał się wycofać, lecz już następnego dnia został pojmany przez patrol kozacki. Sąd wojenny skazał go na karę śmierci. 23 lutego 1864 roku Ludwik Zwierzdowski został powieszony na rynku w Opatowie.

Marian Antoni Langiewicz ur. 5 sierpnia 1827 r. w Krotoszynie, oficer artylerii armii pruskiej. Przed wybuchem powstania z ramienia komitetu centralnego narodowego, sprowadzał do Polski karabiny z Niemiec i Belgi. 9 stycznia 1863 roku, mianowany przez komitet centralny pułkownikiem województwa sandomierskiego. Miał przeprowadzić koncentrację sił powstańczych w górach świętokrzyskich i na ich czele uderzyć na Warszawę. W marcu 1863 roku, został powołany na dyktatora powstania, nadając mu stopień generała. Tydzień później po bitwach pod Chrobrzem i Grochowiskami, załamał się i opuścił teren walk, i przeszedł 19 marca 1863roku do Galicji. Zmarł w Konstantynopolu 10 maja 1887 roku.

_________________
Mniej wiesz, krócej będziesz przesłuchiwany.

Wiara, Nadzieja, Miłość.

_________________
Chcieć znaleźć prawdę jest zasługą , nawet gdy się błądzi po drodze.

Masz rację ...zapadła cisza w mediach,bo to Polacy walczyli o Wolność wespół z przyjaciółmi z Węgier np.w bitwie pod Panasówką,a nie z "przyjaciółmi" z Izraela.Chyba,że nie mam wiedzy i zródeł.Bo może walczyli???????Tylko gdzie?

_________________
Każdy ma prawo do własnego zdania.

Dla zainteresowanych polecam stronę Federacja Bibliotek Cyfrowych na której można poczytać o bitwach i potyczkach Powstania Styczniowego 1863-1864
http://fbc.pionier.net.pl/owoc/results? ... 3C6BA711-1
Mam nadzieję że nie łamię praw autorskich ale wrzucę fragment
pozdrawiam

_________________
"Armia baranów, której przewodzi lew, jest silniejsza od armii lwów prowadzonej przez barana"
— Napoleon Bonaparte

Warto też wspomnieć o legendarnej jednostce Powstania Styczniowego -Żuawach Śmierci .
Ojcem chrzestnym formacji nie był Polak, ale Francuz. To w jego głowie narodziła się myśl stworzenia oddziału polskich żuawów na wzór formacji istniejących w armii francuskiej. Tradycja tych formacji sięga 1830 r. i ma swoje korzenie w Algierii. Po wkroczeniu do tego kraju Francuzów w 1830 r. utworzyli oni pierwszy korpus żuawów. Nazwa pochodziła od koalicji plemion algierskich Zouaouas, którzy zasilili szeregi tej formacji. Wkrótce oddziały żuawów stały się elitarną formacją wojska francuskiego, gdzie w większości służyli Francuzi. Elementem charakterystycznym ich umundurowania było nakrycie głowy – fez w kolorze czerwonym. Formacje francuskich żuawów możemy spotkać podczas wojny krymskiej i kampanii włoskiej. Legenda i sława żołnierska żuawów ogniskowała tak silnie, że podobne formacje tworzono również w innych armiach. W 1863 r. na wzór francuskich żuawów powołano oddział polskich powstańców.
Życiorys pomysłodawcy oddziału Franciszka Rochebrune’a to materiał na scenariusz filmowy. Służył w armii francuskiej prawdopodobnie w oddziałach żuawów. Wkrótce został sprowadzony do Krakowa przez jednego z możnowładców w celu założenia i prowadzenia szkoły szermierki. Wychowankowie tej szkoły stali się jego pierwszymi polskimi podwładnymi. To on wpadł na pomysł stworzenia polskiego oddziału żuawów. Dowodził nim w kilku bitwach. Później chciał zostać dyktatorem w miejsce Mariana Langiewicza. Gdy wybito mu z głowy ten pomysł wyjechał do Francji. Powrócił kolejny raz do Polski w 1864 r. Jednak długo nie powojował. Nikt nie chciał się poddać jego rozkazom. Ponownie wrócił do ojczyzny. W 1870 r. poległ w trakcie wojny francusko-pruskiej jako dowódca pułku.

Rocherbrune wzbudzał zaufanie żołnierzy: Młody jeszcze człowiek, średniego wzrostu, dosyć szczupły, smagławej cery, brunet, miał twarz wydłużoną typu Francuza południowych prowincji, z wąsem krótkim i małą hiszpanką, z oczami czarnymi, świdrowatymi, przenikliwymi. Jakąś stanowczość, śmiałość, zuchwałość nawet odczuwało się w nim z ruchów, z mowy, z głosu, a to pierwsze wrażenie wzbudzało zaufanie w jego żołnierskie przymioty.rancuz miał zmysł organizatorski i potrafił przyciągnąć do siebie ówczesną młodzież, zapatrzoną w romantyczne ideały. Każdy szczegół tej formacji: od nazwy poprzez ubiór oddziaływał na wyobraźnie młodzieży, która garnęła się do tego elitarnego oddziału. Francuz zaprojektował wszystko w każdym calu: Z ubioru żuawów przyjął do naszego stroju tylko fezy i odznaki służbowe, a inne części odzieży przystosował, i słusznie, do naszej polskiej natury. Nazwał ich „żuawami”, aby samym mianem i jakąś zewnętrzną charakterystyką wlać w nich przymioty zuchwałe pierwowzorów. Chcąc prócz tego jeszcze więcej podnieść siłę moralną i ducha żołnierzy powstańczych, zachęcić ich do bezwzględnej, bezpardonowej walki dla siebie i wrogów, nazwał ostatecznie „żuawami śmierci” pułk i przybrał go w grobowe kolory. Głęboka symbolika miała swoje odzwierciedlenie również w chorągwi oddziału: Wielka co do rozmiarów, wyrobioną była z czarnej materii z białym na niej naszytym krzyżem. Chorągiew ta doskonale symbolizowała również charakter epoki ówczesnej – ówczesne usposobienie narodu naszego, który w żałobie, z modlitwą na ustach podjął śmiertelną walkę z potężnym wrogiem.
opełnieniem niezwykłej atmosfery w oddziale była inicjacja każdego nowo wstępującego ochotnika do formacji. Składał on przysięgę na sztandar przed całym oddziałem podczas apelu wieczornego. Jego treść mówiła, że żuaw prędzej zginie niż się podda. Była ta dewiza żuawów. Ochotników selekcjonował sam dowódca. Trafiali tutaj najlepsi, którzy musieli mieć własną broń. Wśród żuawów dominowały dyscyplina, służbistość, dobre morale. Na tle pozostałych oddziałów powstańczych żuawi byli elitą. Wszystko to sprawiało, że panowały w tym oddziale koleżeńskie, braterskie relacje, co przekładało się na zachowanie żołnierzy na polu bitwy. Tłumaczy to nam jeden z żuawów Antoni Brykczyński: Znam rzeczy przyjemniejsze, niż atak na armaty, plujące kartaczami i nie wierzę, by to mogło nie wywierać na kimkolwiek miłego wrażenia. Ale jest jedna siła potężna, która wszelkie inne wrażenie zagłusza: to chęć zemsty. Jak zobaczysz koło siebie rannych, to cię taka złość ogarnie, że pomyślisz mimowoli: Czemu ty, hyclu, mojego kolegę mordujesz? To i ja ciebie będę mordował. Tak pomyślawszy, z zamkniętymi oczyma lecisz, jak wariat, na niebezpieczeństwo i to jest główna przyczyna odwagi żołnierskiej .
uawi mieli okazję kilkukrotnie wyróżnić się na polu bitwy. Chrzest bojowy przeszli w ataku na Miechów 17 lutego 1863 r. Nie mogąc tu nic zdziałać dowódca żuawów wycofał się jako ostatni z ciężkimi stratami i powrócił do Krakowa. Od 7 marca zaczął tworzyć pułk żuawów śmierci w obozie Langiewcza w Goszczy. Po wkroczeniu do Królestwa żuawi odznaczyli się w dwóch bitwach: 17 marca pod Chrobrzem oraz 19 marca pod Grochowiskami. Oprócz działań bojowych wykorzystywano żuawów do wykonywania egzekucji na zdrajcach i szpiegach. 21 marca pułk przestał istnieć po opuszczeniu pułku przez dowódcę oraz po wyjeździe Langiewicza.

Należy podkreślić, że pułk istniał zaledwie 2 tygodnie, a mimo to obrósł legendą jeszcze podczas Powstania Styczniowego. Niezwykłe połączenie kilku elementów: osobowości dowódcy, umundurowania oraz nazwy stworzyło elitarną formację o wysokim morale. To niesamowite, że w ciągu tak krótkiego czasu stworzono legendę oddziału, która rozbudza wyobraźnie również dzisiaj. Oddział żuawów śmierci to chyba najbardziej charakterystyczna i egzotyczna jednostka wojskowa w dziejach Wojska Polskiego.
źródło : Blog Surge Polonia

_________________
Projekt 8813
Bunkerites of Poland
Złośliwość jest podstawą wszelkiej przyjaźni. Dowodzi inteligencji i zainteresowania drugą osobą

Wróciłem właśnie z uroczystości z okazji rocznicy.Ceremoniał wojskowy,hymn,apel poległych,salwa honorowa,wstrzymany ruch na 858,grupa rekonstrukcyjna z kosami na sztorc,ciemności i pochodnie.Pięknie to wszystko wyglądało.....i co cieszy to co rok zaobserwować można coraz więcej uczestników.
To tak w kilku słowach,bez fotek boooooo zapomniałem aparatu fot.
A wszystko to miało miejsce w Zwierzyńcu przy pomniku Powstańców poległych w bitwie pod Panasówką.
http://pl.wikipedia.org/wiki/Bitwa_pod_ ... B3wk%C4%85
https://www.youtube.com/watch?v=EpAjJdFOO1M

_________________
Każdy ma prawo do własnego zdania.

http://www.echodnia.eu/apps/pbcs.dll/ar ... /130129670

_________________
W ogóle, bracie, jeżeli nie masz na utrzymaniu rodziny, nie grozi ci głód, nie jesteś Tutsi ani Hutu i te sprawy, to wystarczy, że odpowiesz sobie na jedno zajebiście, ale to zajebiście, ważne pytanie: co lubię w życiu robić. A potem zacznij to robić.

Ci goście bywają na każdym wrocławskim "Rekonie", i za każdym razem główna część ich prezentacji to powstanie styczniowe.
























Z jednym z nich miałem rozmówkę, typowe "gdybalnictwo". Rozmowa nasza była na temat "... co by się stało i jak by wyglądał przebieg kolejnych wypadków historycznych, gdybyśmy to powstanie wygrali... ?"

_________________
Gogo czyli były "niezrzeszony z Wrocławia.